Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg łaskawie nawiedził lud swój.

Siostry z Centrum misyjnego miały okazje przeżywać ten dzień w Inowrocławiu, w parafii pw. Św. Józefa, gdzie proboszczem jest ks. dr Radosław Orchowicz. Każda Liturgia, w której uczestniczyły była dziękczynieniem za tych, którzy uczestniczyli w Liturgii niedzielnej a zwłaszcza za tych, którzy zapragnęli wesprzeć nasze misje - czy to duchowo, czy też materialnie. W ten dzień wpisała się również kanonizacja założyciela marianów, dziś św. Stanisława Papczyńskiego – za co Bogu niech będą dzięki.

Dzisiaj mija właśnie 2 miesiące jak jestem w Afryce.
Ostatni czas był bardzo bogaty w wydarzenia. Oprócz katechizacji dzieci ze szkoły podstawowej, przychodzą do mnie na katechezę przedszkolaki z przedszkola prowadzonego przez Siostry. Mam też spotkania z dorosłymi z ZAK-u, spotkania formacyjne dla personelu szkoły i jestem w tym wszystkim szczęśliwa, bo mam poczucie, że to co robię ma sens- dzielenie się wiarą jest piękne i daje tyle radości. A przy tym oni są tacy otwarci na Boga…
W niedzielę mieliśmy w parafii podwójną uroczystość- przeniesione z czwartku Boże Ciało i Pierwszą Komunię naszych dzieci.Cała uroczystość trwała 5 godzin – oni tutaj mają czas dla Boga. Zresztą jak ktoś trafnie powiedział: Europejczycy mają zegarki a Afrykanie czas…
Dzieci nie mają białych sukienek czy alb, po prostu ubierają to co mają najlepszego, cała uroczystość jest skromniejsza. Nie widziałam też prezentów komunijnych.
Również tutaj jest procesja z Najświętszym Sakramentem – tyle, że nie ulicami miast, a drogą wśród bananowców, do ołtarza polowego. Dziewczynki prószą kwiatki, a ludzie oddają cześć Jezusowi w Najświętszym Sakramencie poprzez okrzyki, oklaski, śpiew i taniec.
Pan Bóg zrobił mi też prezent- zostałam zaproszona na safari do Parku Narodowego Akagera. Cudownie było zobaczyć sawannę, żyrafy, zebry i hipopotamy w naturze ( dołączam zdjęcia)

Ostatnio przygotowując się do katechezy dla dorosłych przeczytałam: Grzechem jest to wszystko, co nie pochodzi z wiary w Boga, każde działanie przeciwstawione wierze lub postawa nieufności. Grzechami są wszystkie konkretne przejawy tego, że wierzymy w siebie samych i własne środki do osiągnięcia szczęścia i realizacji osobowej. I kiedy tak zastanawiałam się na czym polega ta postawa ufności do Boga i zawierzenie, która nieraz u Rwandyjczyków widziałam, myślę sobie , że po prostu z ubóstwa. Nie mają pieniędzy na ubezpieczenia, lekarzy, zabezpieczenia, wiec z całą ufnością powierzają się Bogu i doświadczają jak On im pomaga. A ja z moimi zabezpieczeniami, oszczędnościami, ubezpieczeniem etc.…mam wieki problem by mimo to ostatecznie całą ufność złożyć w Bogu. Moje „bogactwo” mi przeszkadza. I modlę się w tym ubogim kraju, w Roku Miłosierdzia by moje Jezu ufam Tobie nie było tylko pustą formułą…
Monika Sosnowska OV

I w Kamerunie maj jest miesiącem, kiedy dzieci mogą przyjąć do swojego serca Pana Jezusa. Razem z Siostrami módlmy sie za Agnieszkę i Joela.

Od półtora miesiąca jestem w Rwandzie i wreszcie przyszedł ten moment: pielgrzymuję do Kibeho – jedynego w Afryce uznanego przez kościół miejsca objawień Matki Bożej w latach 1981-1989. Cieszę się bardzo bo już od jakiegoś czasu modlę się do „ miejscowej Matki Bożej”, której figura znajduje się w naszej kaplicy. Miejsce przepiękne , górzyste ale widać , że bardzo ubogie. Po drodze widzę obdarte, brudne dzieci pasące kozy i krowy, noszące na głowach chrust. Droga do Sanktuarium zresztą też jest zwykła., polna, wyboista . Rwandyjczycy mówią , że to ich Betlejem, to ich Holy Land. Czytam przesłanie Maryi:- nazywa siebie Matką Słowa i wzywa przede wszystkim do bezzwłocznego nawrócenia, do modlitwy i ofiarowania swoich cierpień w intencji nawrócenia świata , do odmawiania różańca i różańca 7 Boleści http://kibeho-sanctuary.com/index.php/pl/liturgia/roaniec-siedmiu-boleci.Zapowiada, że jeśli nie posłuchają spłynie morze krwi- i tak się stało niestety- ludobójstwo w 1994 r w Rwandzie było najtragiczniejszym wydarzeniem w okresie od II wojnie światowej do teraz i pochłonęło najwięcej ofiar. Maryja próbowała ratować swoje dzieci , ale one nie słuchały…
W kaplicy oddaję wszystkie intencje z którymi przyszłam , czuję spokój, bezpieczeństwo- kiedy w Jej ręce oddaje trudne sprawy. I myślę o Niej jako o „ Królowej przyśpieszenia” ( ten tytuł usłyszałam na pewnych rekolekcjach , chociaż nie jest jeszcze w Litanii Loretańskiej)
Nigdy nie pomyślałabym , że Maryja wyciągnie mnie z mojego bezpiecznego ciepełka aż do Afryki, choć zawsze było to moim marzeniem. Jestem bardzo szczęśliwa , kiedy mogę katechizować dzieci i dorosłych- a właściwie to nie katecheza lecz kerygmat- Dobra Nowina i dzielenie się swoim doświadczeniem Boga. Jaką moc ma Słowo Boże – to petarda !
Teraz tak ja pisał Św. Alfons Maria Liguori w swojej książce „ Tajemnica Maryji” wszystkie moje małe wysiłki , prace oddaje Bogu przez Nią , a mimo, że nie znaczą wiele skażone moimi słabościami i pychą , są jak robaczywe jabłko, to jednak podane Jezusowi przez ręce Matki -jak na pięknej tacy, przystrojonej kwiatami, obrane z naleciałości- przez Jej wstawiennictwo nabierają wartości.
Ona też najlepiej uczy mnie zaufania w tym Roku Miłosierdzia.
Ndakuramutsa Mariya !( Bądź pozdrowiona Maryjo)
Monika Sosnowska OV